नयनरम्य गगनबावडा

नयनरम्य गगनबावडा

गगनबावडा !!! नावला शोभेल अस गगनात मावेल एवढे सौन्दर्य. 

पावसाळ्याला नुकतीच सुरुवात झाली असल्यामुळे निसर्ग कसा प्रसन्न आणि हिरवागार झाला आहे. मी स्वता: भटकंती वेडी असल्यामुळे वातावरणात घरात काही माझे पाय  शांत बसु देत न्हवते. पण जायच कुठे?? ठिकाण शक्यतो जवळ पाहिजे म्हणजे एका दिवसाच ट्रेकिंग व्हाव. 

मग बरेच पर्याय बघून कोल्हापुर पासून एकदम जवळ असे निसर्गरम्य गगनबावडा हे ठिकान नक्की केले. 

जायचे कसे:

गगनबावडा हे कोल्हापुर पासून एकदम जवळ.

कोल्हापुर मधून ST बस च्या भरपूर गाड्या आहेत. रंकाला बस स्टॅंड वरुन बस सुटतात।

कोल्हापुर पासून गगनबावडा 58 किमी अंतर आहे.

पहायचे काय:

नीरव शांतता , रान वेली , झाडे , प्राणी , उंच डोंगर , खोल दरया , नागमोडी घाट , डोंगरातले शुभ्र धबधबे।

मनसोक्त भटकंती ज्याला करायची आहे त्याने अवश्य इकडे यावे. 

गगनगिरी महाराजांचा मठ बघण्यासारखा आहे. 

आम्ही रविवार , १ जुलाई २०१८ ला जायच नक्की केले. 

रंकाला बस स्टॅंड वरुन कोल्हापुर-गगनबावडा बस पकडली।  चला या वर्षीच्या भटकंती ला सुरुवात झाली. 

गणपती बप्पा मोरया!!!

सकाळी ९. १५ च्या बस ने जवळ पास १०. ४५ ला आम्ही गगनबावडा मधे पोहचलो. थंड गार हवा होती।  पण मधेच ऊन - पावुस चा खेळ चालू होता. 

आम्हाला गगनबावडा बस स्टॅंड पासून गगनगिरी महाराजांच्या मठा कड़े जायचे होते. चौकशी केली तर समजल १ ते १. ५  किमी अन्तर आहे मग आम्ही चालत जायच ठरवल।  कारण वडाप ने जाण्यापेक्षा चालत जाण्यात खुप मजा होती.

वाटेत खुप सारी फणसाची झाडे , नारळ , सुपारीची झाडे , रानफूले , अलुची पाने होती.

सुपारीची झाडे:

फणसाने लगडलेले झाड़ :
(शेमबड़ा आणि कापा असे फणसाचे प्रकार असतात , हा बहुतेक शेमबड़ा असावा. कापा फणस खाण्यास छान.)

राणवांग सारखा एक छोटास झाड : याच्या पानाला काटे होते.

मठाकाडे जाताना रस्ता हिरव्यागर्द झाडीने , छोट्या छोट्या धबधब्याने सजलेला होता. खोल दर्या , त्यातून घोंगावणारा वारा असे प्रसन्न वातावरण होते. मनाला खुप सुखवत होते सगळे काही।  

रस्ता कच्चा असला तरी चांगला होता. म्हणजे ज्याना पायी चालत जाणे जमणार नाही त्याना काळजी करायची गरज नाही कारण गाड्या, बस गडाच्या पायथ्याशी जातात आणि तिथुन पायऱ्यावरून वरती जाता येते. पायऱ्या थोड्या खड्या आहेत त्यामुळे चालताना काळजी घ्यावी लागते।  पावसाळ्यात तर त्या जास्त निसरड्या होतात.

पावुस कमी असल्यामुळे निसर्ग मनभरुन बघता येत होता.  नजर जाईल तिकडे हिरवाई , वारा , मस्त वाटत होत।

घाटातून जाणारा रस्ता:

घोरपडीचे पिल्लू :

डोंगरातून आलेला धबधबा :

दुरून दिसणारा गगनगड (गगनगिरी महाराजांचा गड):

वरती होटल ची सोय नाही पण रोज दुपारी १. ५० वाजता महाप्रसाद असतो।  गरम गरम भात, वरण, तिखट सुखी भाजी आणि गोड शिरा।  या अश्या वातावरणात हा प्रसाद म्हणजे वर्णणीच।

उभा खडक :

प्रवेशद्वार श्री क्षेत्र गगनगिरी महाराज आश्रम - गगनगड:

मठाकाडे जाताना:

गडावर खुप सारी माकडे आहेत त्यामुळे आपली बैग , मोबाइल स्वतच जपायचा।

वरती मठाचे फोटोज घेण्यासाठी परवानगी नसल्यामुळे ते फोटोज अंतरजलावरून देत आहे. 

दूसर म्हणजे एवढी माकडे आहेत अजिबात फोटोज काढून देत नाहीत. 

मुख्य मठापासून वरती गेले की "ध्यान मंदीर" आहे. एकदम प्रसन्न आणि शांत वाटते. 

आम्ही थोड़ा वेळ मठात बसून नंतर महाप्रसाद घेतला. आणि परत येण्यास निघालो. येताना आम्ही सोबत आणलेल्या आणि तिथल्या वातावरणात बनवलेल्या ओल्या भेळेवर ताव मारला।

साधारण २-३ तास गडावर घालवून आम्ही परतीचा मार्ग पकडला।  परत त्याच रस्त्याने रमत गमत। अशी ही आमची छोटी पण मस्त सहल झाली.

म...... म...... मराठीचा......

म...... म...... मराठीचा...... 

५ जुलै २०१८ माझी लेक ३ वर्षाची होतेय।  साहजिकच आम्ही आता तिच्या वाढत्या आणि खेलत्या वयाबरोबर तिच्या शिक्षणाचा श्रीगणेशा करायची वेळ. आम्ही तिला या वर्षापासून शाळेत घालायचा निर्णय घेतला. 

आमची इच्छा की तिचे प्राथमिक  शिक्षण मराठी माध्यमातून व्हावे आणि माफक अपेक्षा होती की अशी शाळा असावी जिथे छान छान गाणी , श्लोक , अंकगणित ओळख  , खेळणे , बागडने अस  प्राथमिक शिकवले जाईल।  मग १ - २  दिवस ऑफिस मधुन सुट्टी घेवून या मायभूमित मराठी शाळा शोधण्याचा आम्ही घाट घातला।

सुरुवातीला आम्हाला जास्त करुन इंग्रजी माध्यमाच्या शाळा दिसु लागल्या. आता जागतिकीकरणाने जग एवढे जवळ आले आहे की दूसरी भाषा शिकणे गरजेचे बनले आहे. असो, आम्ही आमचा शोध चालूच ठेवला  होता. जवळपास दिवस संपत आला तरी काही मराठी बालवाड़ी सापडत नव्हती।  जिल्हा परिषदेच्या शाळा आहेत पण त्या पहिलीपासून।  मग आम्ही विचार केला चला इंग्रजी माध्यमाच्या शाळा मधे सेमी - इंग्रजी हा प्रकार आहे तो तरी बघू या. अस म्हणुन आम्ही एका शाळेत गेलो।  शाळा बघितली तर अगग काय तो थाट , काय ती रंगबेरंगी चित्र , छान छान नटलेल्या बाई (Teacher ), खुप सारी खेळणी. एका शाळेत तर आम्ही या ३ वर्ष्याच्या चिमुरड्यासाठी व्यायामशाला (जिम) बघितली।  आता सांगा ही छोटी छोटी बाळ ज्याना अजुन शी - शु करताना आई लागतेच ते व्यायामशाळेत जावून काय मेहनत करणार आहेत.

बाई आम्ही गेल्या गेल्या माझ्या लेकिला म्हणाल्या , Hi, Good Afternoon Beta, How are you?? You want to play with toys??
माझी लेक मला चिकटून बसली आणि अस काही सांगत होती , आई अग कोण आहेत या आणि कोणत्या भाषेत बोलतयात माझ्याशी।  बिचार बाळ गांगारुन गेल होत.

एका इंग्रजी माध्यमाच्या शाळेत तर लहान गटासाठी (Nursery) माझ्या समोर तर\७-८ इंग्रजी विषयाची पुस्तके आणून ठेवली आणि सांगितल की हा तुमच्या बेबी चा अभ्यासक्रम आणि ३ सत्रात परीक्षा पण होईल तिची. ।  बाप रे मला तर सगळ गोल गोल फिरतय काय अस वाटु लागल. ज्या मुलीचे वय प्राथमिक शिक्षणाचे आहे, जे आपण हसत खेळत शाळेत देवू शकतो त्याला एवढा अभ्यासक्रम। CBSE ची तयारी बालवाड़ी मधे!!!

अस सगळ वातावरण झाल आहे आणि या इंग्रजी माध्यमाच्या धुक्यामधे माझ मराठी माध्यम कुठे हरवून गेल होत। 

बेडसे लेणी....कलंदर कलाकारांच्या दुर्दम्य इच्छाशक्तीचा रसरशीत अविष्कार.

बेडसे लेणी....कलंदर कलाकारांच्या दुर्दम्य इच्छाशक्तीचा रसरशीत अविष्कार.

बेडसे लेणी म्हणजे खरच  कलंदर कलाकारांच्या दुर्दम्य इच्छाशक्तीचा रसरशीत अविष्कार. अतिशय सुंदर आणि रेखीव लेणी बघुन मनाला खुप छान वाटत। 

पुणे- मुंबई महामार्गावरील कामशेतहून पवना धरणाकडे बेडसे हे छोटे  गाव लागते.  नेहमीच्या सहलींच्या वर्दळीपासून दूर एकांतात पहूडलेलं हे बौध्दकालीन लेणं कामशेतपासून जवळच ८-१० कि.मी. अंतरावर आहे. कामशेत रेल्वे स्टेशनपासून पुणे-मुंबई रस्त्यावर आल्यावर एस.टी. किंवा खाजगी वाहनाने पवनानगर(काळे कॉलनी) येथे जाणार्‍या रस्त्याने राऊतवाडी येथे उतरावे.

डोंगराच्या मध्यावर असलेली बेडसे लेणी लक्ष वेधून घेतात. अत्यंत शांत सुरम्य निवांत असं हे ठिकाण. येथुन मावळ खोर्‍याचे विस्तीर्ण दर्शन होते. आकाशात घुसलेली तुंग, तिकोना किल्ल्यांची शिखरे साद घालतात.

कलंदर कलाकारांच्या दुर्दम्य इच्छाशक्तीचा रसरशीत अविष्कार इथं पहायला मिळतो. इ.स. पूर्व २०० ते ५०० च्या काळातील हे शिल्प सौंदर्य आहे.

आम्ही आमच्या ऑफिस ट्रीप ला  पवना धरण बघायला गेलो होतो आणि अचानक तेथुनच बेडसे लेणी ला जायचा प्लान ठरला। खरच अप्रतिम अशी लेणी आहेत। 

पवना धरण : इथूनच पुट्ठे बेडसे लेण्याकडे जाता येते।

पावसाळा असल्यामुळे निसर्ग खुलला होता। सगळे डोंगर कसे हिरवा शालू नेसून बसले होते. 

लेन्या जवळ असणारी छोटी घरे 

एक आजीबाई एवढ्या पावसात आणि जोरदार वाऱ्यात छत्री संभाळायची कसरत करत होत्या. :)

लेन्या च्या बाजूचा परिसर।  पावसाळ्याचे दिवस असल्यामुळे सगळीकडे हिरवल पसरली होती. 

लेण्याजवळून दिसणारी आजुबाजूची शेती आणि परिसर।

लेण्याचा एक अविष्कार :

प्रवेशद्वार ;-

घोडयावर स्वार स्त्री -पुरुष यांचे कोरीव मूर्ती काम :-

लेणी :

सुमारे १५० मीटर लांबीच्या दगडात लेण्यांचा गट खोदला गेला आहे. येथे एक चैत्यगृह काही विहार, खोदीव स्तूप, आणि पाण्याची कुंडे आहेत. हे आद्य कोरीव काम इसवीसन पूर्व पहिल्या शतकातील आहे असे मानले जाते. या लेण्यांना मारकूड असे नाव प्राचीनकाळी होते असे येथील शिलालेखात कोरलेले दिसते. भारत सरकारने या लेणीला दिनांक २६ मे, इ.स. १९०९ रोजी महाराष्ट्रातील राष्ट्रीय संरक्षित स्मारक म्हणून घोषित केलेले आहे (विकिपीडिया वरुन साभार )

येथील चैत्यगृह भव्य आहे. याची उंची सुमारे २८ फूट आहे. समोरील भागात चार खांबांवर आधारित व्हरांडा आहे. बाजूच्या भिंतींमध्ये खोल्या आहेत. यांच्यामागे खोलवर कोरलेले चैत्यगृह आहे.

चैत्यगृहा समोर मध्यभागी चार खांब आहेत. यातील दोन पूर्ण आणि बाजूला दोन अर्धव्यक्त आहेत. यांची रचना अशी अहे की त्यामुळे या खांबांनी हा तीस फूट लांब आणि १२ फूट रूंदीचा व्हरांडा तोलून धरला आहे असे दिसते. हे खांब लेण्यांच्या पायापासून थेट छतापर्यंत जातात. चैत्यगृहात हर्मिकेचा चौथरा आहे. त्यावर ते मोठे घट कोरलेले आहेत. या घटातून अष्टकोनी खांब बाहेर पडलेले दिसतात. याच खांबांच्या शिरोभागी जमिनीच्या दिशेने उमललेल्या कमळाची रचना केलेली आहे. त्यावर एक चौरंग कोरलेला आहे. छताकडे एकदा हर्मिकेच्या चौथऱ्यावर हत्ती, घोडा, बैल या पशूंवर स्वार स्त्री-पुरुषांच्या जोड्या दिसून येतात. अतिशय रेखीव, प्रमाणबद्ध आणि सुंदर असे हे शिल्पकाम केले दिसते. त्यांचे सौष्ठव, डोळ्यातील सौंदर्य, अंगावरील मोजकेच पण उठावदार दागिने, आगळी वेशभूषा हे बेडसे येथील वैशिष्ट्यच आहे. या खांबांच्या शीर्षभागावर उमलत्या कमळाचे कोरीवकाम आहे. यातील प्रत्येक दल हे स्वतंत्र अगदी त्याच्या त्या मधल्या फुगीर शिरेसह दाखवलेले दिसते. येथे कोरलेल्या हत्तींना सुळे दिसत नाहीत. त्याजागी खोबणी केलेल्या दिसून येतात. त्यावरून तिथे खरे हस्तीदंत बसविले जात असावेत असा अंदाज करता येतो. व्हरांड्याच्या अन्य भागावर चैत्यकमानी, वेदिकापट्टींचे नक्षीकाम केलेले आहे. (विकिपीडिया वरुन साभार )

खुप पावुस असल्यामुळे फोटो क्लियर आले नाहीत। 

बेडसे लेण्याजवळ पवना धरण , पवना हूट्स (कृषि पर्यटन ), तुंग, तिकोना किल्ल्ला बघायला आहे। 

बराच वेळ तिथे घालवल्यावर अंधार होण्या अगोदर पुण्याला परत येणे गरजेचे होते म्हणून मनाला मुरड़ घालून तिथल्या निसर्गाला निरोप दिला। 

मनात मात्र परत एकदा अशाच ट्रिप चे नियोजन चालू होते.  परत एकदा मस्त आणि चिंब भिजायला। 

साखलोली अविस्मरणीय सहल। ........ 

 एक सुंदर सफ़र .... 

जायचे कसे :
पुणे - कात्रज - भोर - महड - दापोली - मुरुड - साखलोली।

पहायचे काय :

मुरुड बीच , हर्णे बंदर , कर्दे बीच आणि कोकणातील रम्य सृष्टि। .....

२३ नवम्बर २०१३ रोजी सकाळी ६.०० वाजता आमची सवारी पुण्यातून निघाली. सकाळची थंड हवा आणि मनातली खुप दिवसाची इच्छा घेवून आम्ही कोकणाकडे प्रस्थान केले 

सकाळी ६. ०० वाजता साळुंखे विहार वरुन मी आणि हणमंत निघालो।  हणमंत चा मित्र अनिल आणि त्याची बायको अमिता आम्हाला घ्यायला आले होते।  मस्त अशी सहल चालू झाली। साळुंखे विहार वरुन निघालो ते सरळ चिंचवड ला. तेथून मनिषा ला घेवून कात्रज मार्गे पुण्यातून बाहेर पडलो।  आमच्या गाडीला भुकेची जाणीव झाली  होती आणी मग काय सुरू झाली पेट्रोल शोधायची मोहीम।  चिंचवड मधून बाहेर पडल्यापासून आम्ही सगळे पंप शोधत होतो पन तो काही सापडायला तयार नव्हता।  शेवटी अस वाटायला लागल की आता आपल्याला गाड़ी थांबवून पायपीठ करायला लागते की काय। ……। पण कात्रज च्या नवीन बोगदयातून बाहेर पडल्यावर शिंदेवाड़ी च्या जवळ एक पेट्रोल पंप दिसला आणि जीवत जिव आला।  आमच्या गाडीला भरपूर खायला घालून आमच्या गाडीने कोकणाकडे आगेकूच केली। 

सातारा रोड़ ला सरळ जावून भोरला जाण्यासाठी उजवी कड़े वळलो आणि खरया अर्थाने आमच्या सहलीची सुरूवात झाली। दोन्हीं बाजूला मस्त हिरवीगार झाडी आणि कच्चा रस्ता , सकाळची थंड हवा। खुप अलहदायक वातावरण होते। आता गाडीची भुक भागवल्या नंतर आमच्या पोटात थंडी ने कावळे ओरडायला लागले होते।  मग अनिल ने गाड़ी एक मस्त अशा टपरी वर थांबवली।  ओहह। ....... काय थंड हवा होती। 

लगेच सगळे सोबत आणलेल्या भाता वर तुटून पडलो। …। अह्ह्ह्ह काय मस्त भात बनवलेला होता अमिताने।  एकदम दक्षिण भारतीय पद्धत अणि सोबत मी बनवलेली लापाशि।  मस्त अशी पेटपूजा झाली। 

लगेच मी , मनीषा आणि अमिता ने फोटोसेशन सुरु केल।  हणमंत होताच फोटोग्राफर म्हणुन :)

अजुन खुप दूर जायच आहे लगेच अनिलचा गाडीतून आवाज आला आणि मग आम्ही आमचे फोटोसेशन उरकत घेतल।

रस्त्याला जाताना उजवीकडे भाटघर धरण लागल। मग दोन्ही बाजुला हिरवीगार झाड़ आणि आजूबाजूला असलेला सुंदर निसर्ग।

श्रावण मासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे,
क्षंणात येते सर सर शिरवे क्षंणात फिरुनि ऊन पडे

या बालकवी च्या कवितेची प्रचिती येत होती।

भाटघर धरण :-

भाटघर धरण ओलांडून आम्ही पुढे आलो. रस्त्यातच आम्हाला एक नदी लागली।  कन्याकुमारी ला जसे तिन्ही महासागराचे पानी एकत्र आल्यावर सुध्धा आपले एक वेगळेपण ठेवते त्याप्रमाणे या नदीचे होते।  एकच पानी असून सुध्धा तीन वेगवेगळे रंग दिसत होते।  सकाळची वेळ असल्यामुळे उन्हाची सुंदर अशी लकेर पाण्यावर उमटली होती। खुपच सुंदर आणि विहंगम दृश होते।  डोळ्यांचे पारणे फिटले।

 नदीवरचा पुल 

आमची सवारी

गणपती बप्पा पन आमच्याबरोबर सहलीला निघाले....... अगदी आरामात बसुन :)

रस्त्यालाच एक बस थांबा लागला आणि कॅमेरा मधून तो क्लिक केला…… असच।

कोकणातले वळणादार रस्ते… एखाद्या नागमोडया नदी सारखे....

रस्त्यातच दोन मुली बस ची वाट पाहत असलेल्या दिसल्या

अशी मजल करत शेवटी आम्ही वनराईत पोहचलो

 हा सागरी किनारा……… ओला सुंगंध वारा। ………।

 हम पांच। ………

 किनारयावर एक खेकडा सापडला आणि हणमंत ने तो लगेच कॅमेरात क्लिक केला  :)

समुद्रात वल्हावणारी बनाना बोट आम्हाला राइड साठी खुनवत होती।

 आणि आम्ही लगेच तयारपण झालो।

 लगेच बोटीवर स्वार आणि आम्ही निघालो मोहिमेवर।  छत्रपति शिवाजी महाराज की जय !!!!

मावळत्या दिनकरा तुला शतकोटी प्रणाम

दुसरा दिवस :

सकाळी लवकर उठुन मी , मनीषा आणि हणमंत मॉर्निंग वॉक घ्यायला निघालो।  थंडगार हवा सुटली हओ खुप मस्त वाटत होत।  कोकणातील सकाळ खुप प्रसन्न असते अस आतापर्यंत ऐकल होत आज अनुभवत होते। आम्ही ज्या आमराई मध्ये राहिलो त्या काकानी तिथे लावलेल्या झाडाबद्दल माहिती दिली।   तिकडे झाडे लावण्याची पद्धत खुपच वेगळी आहे।  कदाचित तिकडे पडत असलेल्या मुसळधार पावसामुळे असेल।

आमराई बघत असताना आम्हाला एक मोगैम्बो पान सापडले।  बाप रे केवढ मोठ पान होत ते।

तिथून जवळच आम्ही चालत गेलो।  सकाळीच हनुमानचे दर्शन झाले।  बजरंगबली की जय।

जवळच असलेली एक उर्दु शाळा। परिसर एकदम स्वच्छ आणि सुंदर होता।

आम्ही जिकडे राहिलो होतो त्या ठिकाणी अशे कैन ठेवले होते , अगोदर समाजलच नाही की ते का आणि कशासाठी नंतर कळल की कोकणात बारा महीने पाण्याची टंचाई असते म्हणून अशी सॊय केली असते पानी भरण्यासाठी। १५० रुपये ५०० लिटर पाण्यासाठी मोजावे लागतात।  एवढा मोठा विशाल महासागर जवळ असताना पाण्यासाठी असलेले त्यांचे हाल पाहून खुप वाईट वाटल।  पुण्या - मुंबई सारख्या शहरात राहणारी आमच्यासारखी माणस रोज हजारो लिटर पाणी असच वाया घालवात असतो।  कधी कळणार ????

एक घर असच नारळाच्या शोभेत दिमाखात उभे होत, मला फ़ोटो काढायचा मोह नाही आवरता आला। 

(कधीतरी मोह असलेला चांगला असतो ). :) :)

आमराई तुन आम्ही प्रस्थान केल ते थेट साखलोली च्या दिशेने (आमचा मुख्य ध्येय )....
साखलोली च्या अलीकडेच एक सुंदर असा ओढा लागला। अनिल ला मग गाड़ी थांबवावी लागली मग काय आम्ही सगळे पटकन गाडीतून उड्या मारल्या

 

खुपच सुंदर असा ओढ़ा होता।  झ़रण्या सारखे पाणी वाहत होते।

आमचे मॉडेलिंग सुरु झाले। …। मुली म्हणल्यावर दुसर काय ?????

साखलोली शेवटी आम्ही पोहचलो।  कोकणाची पुरेपूर ओळख दाखवत समोरची पायवाट आम्हाला खुणावत होती।  दगडाची रचना केलेली भिंत , लाल माती नारळ , पोफळीच्या बागा , फुलझाड़े मन कस आनंदून गेल। 

साखलोली आम्ही ज्या अस्वले काकाच्या घरी गेलो होतो ते एक ग्रेट कलाकार होते।  त्यांची स्वताची खुप मोठी नर्सरी तर होतीच पण छंद म्हणून ते लाकड़ापासून वेळ मिळेल तसे वेगवेगळ्या प्रकारच्या वस्तु बनवायचे।  त्यातलेच काही फ़ोटो इकडे टाकत आहे 
लाकडाचे हरिण :

लाकडाचे टी- पॉय आणि त्यावर कोरलेला सुंदर बदक :

 

बाबुपासून बनवलेला पेन स्टॅंड :

लाकडाचा पक्षी :

लाकडाचा पक्षी :

लाकडाचा अजुन एक कलाकृति :

लाकडाचा अजुन एक कलाकृति :

लाकडाचा पक्षी :

तिथे असलेली बंदुक पाहून आम्ही लगेच शिकारीला निघालो। 
बिचारा अनिल। ………… नहीं मुझे मत मारो, मैं मेरा खुन नहीं दुंगा। …………

फुलनदेवी  …… हाहाहा। …… :) :)

पक्ष्यांसाठी पाणी ठेवलेले

 नारळ - पोफळीच्या बागा 

सुपारी ची झाड़ 

 नारळ बाजारात न विकता ते खाली पडल्यावर नवीन रोपे रुजवून बाजारात विकुन जास्त फायदा मिलवता येतो 

स्विमींग टैंक , रेन डान्स

 झाड़ू ज्या पासून बनवला जातो ते झाड़ 

मिरी  चे झाड़

 मनी प्लाँट (बाप रे एवढे मोढ़ )

 करदली सारख वाटणार एक सुंदर झाड़ 

सगळी निसर्ग सृष्टि ची मुक्त उधळून बघुन मन तृप्त झाल होत , तिथुन अजिबात निघाव वाटत न्हवते पन घड्याळ खुनवत होत।  आम्हाला निघाव लागल।  येताना खेड - पोलादपुर - महाबळेश्वर मार्गे पुण्यात यायचे ठरले। पन पन। …………अजुन एक ग़ोष्ट मात्र राहिली होती।  काय ??? काय बरे ??? 

अजुन मासे खाले न्हवते। ....... कोकणात गेला आणि मासे खाले नाही तर मग कशाला गेला होता अशी गत झाली।  मग खेड मधे आल्यावर मस्त माशयावर ताव मारला। 

आता महाबळेश्वर। ....... वेन्ना लेक। 

नंतर Mapro गार्डन मध्ये आइसक्रीम खावून पुण्याचा रस्ता पकडला।  खरच खुप छान अशी सहल झाली। 
निसर्गाच्या जवळ जायला पाहिजे तो न मागता भरपूर काही देत असतो। 

आम्ही परत आलो होतो हे खर पन तयार झालो होतो अजुन एका प्रवासासाठी 

मनमुराद जगण्यासाठी।